Anadan doğma çocuk ahlakı...

Çocukların hayvanlarla nasıl dostluk kurduklarını, nasıl arkadaşlık yaptıklarını gördünüz mü? Mutlaka görmüşsünüzdür.
Konu biraz zor aslında...
Biz bir tür ahlak koduyla mı doğuyoruz? Buna dikkatli bir "Evet" diyorum. Çocukluğu ve çocukları da yetişkinlerden çok daha fazla önemsediğimi buraya kocaman yazıyorum. En yakın arkadaşlarım da, biri yedi diğeri beş yaşındaki iki tıfıl cengaver. Eski bilgelerin çocukları kendilerine örnek almaları, onlardan öğrenmeleri (mesela Daoculukta bu çok böyledir) yerinde ve doğru birşeydir deniyorsa, bu boşuna olmasa gerek. Ruhaniliğin en eski biçimi ile yeniden ilgilenirken bunu yeniden görünce bu yazıyı yazmaya karar verdim.
Çocuklar hayvanları, kendileriyle eş değerde canlılar olarak görürler, onları kendileri gibi (insanmışlar gibi) değerlendirirler. Bir böceğin üşüdüğünü, üzüldüğünü, hatta ağladığını, çocuklardan duyabilirsiniz.
Peki civciv sevmiş pıtırcık bir kız çocuğuna, "yemeğinde o civcivin eti var" demeyi denediniz mi?
Ya da şöyle: Çocuklar hayatlarının bir gününde, sevdikleri hayvanları yediklerini öğrenirler (bunu öğrenmelerinin bence en insafsız biçimi, çocuklara Kurban Bayramında hayvanların boğazlanmasını izletmektir. Bunu yapan yetişkinleri asla affetmemek gerekir)
Şunca bin yıllık insanlık tarihinde çocukların o sevdikleri hayvanları yemeyi düşündükleri hiç görülmemiştir. Onlar çocukların arkadaşlarıdır. Çocuklar böcekleri falan da sadece meraktan öldürürler, "deney" yaparlar. Mesela benim bir yakınım çocukluğumuzda sineklerin kanatlarını koparıp kibrit kutusuna hapsederdi. Çok garibime giden ve hâlâ unutamadığım bir şeydir. Ama en ufak bir kötülük düşünmeden, meraktan, oyun olsun diye yapardı.
Çocukken et yemediğim için çok zılgıt yemiş biri olarak, vejeteryenlerle ilgili bir yazı okurken dikkatimi çekti: Bilimin bir türlü açıklayamadığı bir yeni durum var. Amerika'da vejeteryen çocukların oranı 2005'te yüzde 5'ken, 2010'da yüzde ona çıkmış. Olaya bir "anlam" veremeyen "Bilim" dallamaları, bu çocuklara güzel de bir isim bulmuşlar... Onlara "Idependent Vegetarians" diyorlar! Bu çocuklar, et yemeyi reddeden tipler.
Günümüz dünyasında çocukların ille de et yemesinin şart olmadığını biliyoruz, yeter ki anneler babablar çocukların et yerine ne yemesi gerektiğni bilsinler. -Eskiden et yemek nedense çok önemsenirdi.. Evcil hayvanları olan çocuklarda "kendi başına buyruk vejeteryenliğe" daha sık rastlanıyor.
Bu isyankar tıfıllar arasında yapılan bir ankette, "neden et yemiyorsunuz?" diye sormuşlar. Ortak yanıtları şu:
"Biz arkadaşlarımızı nasıl yiyelim?!.."
Eh başka sözüm yok...